Jedino što konstruktivno možemo da uradimo sa „Nemanjićima“ jeste da pažljivo proberemo te scene, i ta mesta, i kažemo: „ovo, dajte još ovoga!“. Jer kako trenutno stvari stoje, „Nemanjići“ su i dalje najbolja domaća TV serija o srednjem veku koju smo ikada imali. 

Prethodnih dana imalo smo prilike da pročitamo i čujemo neke veoma skandalozne i varvarske izjave - što od pripadnika „drugosrbijanske“, što od pripadnika nominalno „srpsko-patriotske“ javnosti – na temu upotrebe crkvenoslovenskog jezika u oslikavanju Hrama Svetog Save.

Na zapadu već postoji ono što je nekad bilo u komunizmu – autocenzura. Oni su tu autocenzuru uveli kroz ideju političke korektnosti, dakle sve ono o čemu ne treba da se priča, oni kao disciplinovani ljudi koji pripadaju protestantskom i katoličkom odgoju, oni to vrlo lako prihvataju. 

Osnovni zadatak nove trilogije „Zvezdanih ratova“ bio je da filmskoj publici otkrije ono što je publika crtanih filmova i stripova već odavno znala – da je horizont daleke galaksije potencijalno beskrajan, i da se unutar njega može odvijati nebrojeno mnogo različitih priča koje nemaju veze sa Lukom Skajvokerom i Dartom Vejderom.

Serija „Senke nad Balkanom“ Dragana Bjelogrlića je već nakon prve emitovane epizode izazvala burne reakcije publike – dok je većina bila oduševljena podizanjem tehničkih standarda domaće filmske produkcije (uključujući tu i pripovedačke postupke) na do sada neviđen nivo, kritičari sa, uslovno govoreći, „srpske desnice“ glasno su negodovali zbog „iskrivljivanja istorijskih činjenica“ i „blaćenja srpskog naroda i velikana srpske istorije“

Praktično nema boljeg dokaza da su srpsko-ruski odnosi znatno bolji danas nego pre deset-petnaest godina od činjenice da je već nekoliko godina potpuno normalna stvar videti savremene ruske filmove na repertoarima srpskih bioskopa.

Najavljeni raskid s kosovskim mitom i vidovdanskim zavetom predočen je kao jedan od uslova za definitivno rešavanje kosovskog pitanja i stvaranje uslova za „istorijski dogovor“ Srba i Albanaca. Zalaganje za razgradnju ovog, po nekim mišljenjima pogubnog i anahronog mita deo je ukupnih nastojanja da se ostvari jedna od ključnih ideja predsednika Republike Aleksandra Vučića o neophodnosti promene i preoblikovanja svesti srpskog naroda, koji i dalje robuje svojim iracionalnim istorijskim predstavama i mitomanskim zabludama.

Kao u slučaju svih dosadašnjih uravnilovki i trulih kompromisa na prostoru bivše Jugoslavije, najveća šteta se i u slučaju ove Deklaracije nanosi srpskom narodu. Srbima, koji su stvorili najveći deo jezičke baštine na ovom jeziku, koji su jezik kodifikovali i prvi mu dali pismo, pravopis, standard i status književnog jezika, sada se zabranjuje da kodifikacije nastale u proteklih 15 godina smatraju varijantama srpskog jezika, a njihova viševekovna jezička baština se proglašava za „jednaku i ravnopravnu“ sa ukupnim tiražem „Dnevnog avaza“ i dve-tri godine zapisnika crnogorske skupštine, što su ukupni dometi „bošnjačkog“, odnosno „crnogorskog jezika“

Tako stručno i psiho-fizički pripremljeni radnik, kome u redovnim intervalima sleduje unapređenje uz dalju dokvalifikaciju uz rad i doživotno zaposlenje,  „venčava“ se za firmu a firma postaje staratelj njegove porodice.  

Dejan J. Subotić bio je sin našeg poznatog pesnika Jovana Subotića (1817 – 1886), predsednika Matice srpske, učesnika Majske skupštine, advokata i narodnog tribuna. Iz braka sa Savkom Polit Desančić, Jovan je imao sedmoro dece: Dejana, Žarka, Vidu, Vericu, Vojislava, Branislava i Ozrena. Žarko i Vida preminuli su kao deca, a dr Vojislav J. Subotić bio je čuveni hirurg i osnivač Medicinskog fakulteta u Beogradu