Pravoslavni vernici koji Božić slave po julijanskom kalendaru danas obeležavaju Badnji dan, kojim se pripremaju za proslavu Božića, najradosnijeg praznika

Vernici koji Božić slave po julijanskom kalendaru danas obeležavaju Badnji dan, koji je i poslednji dan božićnog posta, kojim se vernici pripremaju za proslavu najradosnijeg praznika rođenja Isusa Hrista.

Badnji dan ime je dobio po badnjaku koji se na taj dan seče i pali.

Već u ranu zoru, pucanjem iz pušaka i prangija, objavljuje se odlazak u šumu po badnjak, koji seku isključivo muškarci, najčešće domaćin i najstariji sin, u rano jutro, pre izlaska sunca.

Zavisno od krajeva, birani su različiti badnjaci. U istočnoj Srbiji biran je cer, na zapadu, zavisno od kraja, su to hrast ili bukva, dok se u smederevskim selima ne seče drvo za badnjak, već grana hrasta.

Pred veče domaćin unosi badnjak i slamu u kuću, a domaćica otvara i obraćajući se badnjaku govori: „Dobro veče badnjače!“.

Domaćin stupajući desnom nogom preko praga unosi badnjak u kuću i pozdravlja ukućane, dok ga domaćica dočekuje sipajući po njemu žito iz sita.

Po unošenju badnjaka, domaćin ili domaćica, unosi slamu i raznosi je po celoj kući, a posebno na mesto gde će biti postavljena večera.

Na treći dan Božića, na praznik Svetog Stefana, ova slama se po običaju nosi u obor, štalu ili ambar, a njome su i obavijali voćke da bi bolje rodile.

Posipanje žitom na Badnji dan i Božić simbolizuje žito koje je Majka Božja, kada joj se rodio sin, bacala stoki koja je bila u štali da stoka ne bi grizla slamu na kojoj je Hrist ležao.

Slama u domu se tumači kao sećanje na to da se Isus Hrist rodio na slami, u Vitlejemskoj pećini.

(Fonet, N1)