Galijašević izostavlja niz važnih podataka. Na muslimane koji se deklarišu kao Hrvati nailazimo tek u doba Austrougarske okupacije, kada se takvo deklarisanje isplatilo. Slično je bilo i u Dubrovniku gde se do poznog 19. i početka 20. veka niko nije deklarisao kao Hrvat, a onda je etnička struktura grada i okoline naglo promenjena planskim naseljavanjem 10.000 Hrvata od strane Austrougarskih vlasti. Važno je napomenuti da baš u to mračno doba kada je bilo nezahvalno biti Srbin, mnogi muslimani se deklarišu kao takvi!

Da među precima današnjih Srba-muslimana može biti i po koji Hrvat - ili Turčin, Mađar, Arapin - niko ne osporava, ali to ne menja činjenicu da su preci većine njih upravo Srbi. To što su mnogi muslimani BiH prezirali hrišćane - čast izuzecima - i u 19. veku se prvenstveno identifikovali sa svojom religijom, ne čini ih zasebnom etničkom grupom, nimalo više nego što ih deklarisanje šačice ustaša kao Hrvata čini Hrvatima, ili manje Srbima.

Ukoliko se prihvati Galijaševićeva ocena o bošnjaštvu kao autentičnoj istorijskoj nacionalnoj odrednici Muslimana, onda se mora prihvatiti i jednaka ideja o srpstvu odonosno hrvatstvu pravoslavaca i katolika u Bosni. Drugim rečima, bošnjaštvo kao nacionalnost vodi direktno i legitimno do podela Bosne na nacionalnoj osnovi, odnosno na prisajedinjenju srpskih delova (RS)Srbiji, i hrvatskih delova (HB)Hrvatskoj.

U ovom slučaju, bošnjaštvo ostaje suvereno na onome što mu preostane, a to je oko jedna trećina Bosne.

Sa druge strane - i paradoksalno - Izetbegovićeva platforma je objektivno bliža onome šta 'muslimanske mase' zaista osećajukao identitet - a to je ISLAMSKI identitet i solidarnost, koja je jedini objektivan faktor razlikovanja između muslimana i hrišćana unutar srpskog jezičkog područja.